Nie taki diabeł straszny...

Przyznam się szczerze, że do tej pory zupełnie nie rozumiałam mam, które bez konieczności medycznej a jedynie ze strachu przed porodem decydują się na cesarkę. Perspektywa rozcinania brzucha wydawała mi się bardziej przerażająca, niż wszystkie bóle porodowe razem wzięte. Z resztą, naturalny poród jest dużo lepszy  Jak przy ostatniej wizycie Lusia w dalszym ciągu była ułożona miednicowo przeraziłam się na poważnie. Do tego pierwszy artykuł, który przeczytałam na ten temat (nie czytałam wcześniej nic, bardzo nie lubię takich medycznych tematów) miał tytuł w stylu "Cesarka to nie pójście na łatwiznę" i zawierał dość makabryczny opis bólu, upokorzenia i rozpaczy, że nie można zająć się od razu własnym dzieckiem. I więcej już nie miałam ochoty czytać.
    Obudziłam się w środę w nocy z potwornie bolącą miednicą i wrażeniem, że zaczęły mi odchodzić wody. Zadzwoniłam do szpitala, spokojnie wrzuciłam do spakowanej dzień wcześniej torby jeszcze kilka rzeczy, wzięłam prysznic i pojechałam, trochę niepewnie, bo bałam się, że to fałszywy alarm - dalej nic się już nie działo, nic się ze mnie nawet nie sączyło i nie miałam żadnych skurczów - a w czwartek chciałam jeszcze zagrać turniej (byłam siódma w długiej fali ;( ), w weekend miałam ligę (mieć), a z tymi szpitalami to jest tak, że jak raz złapią człowieka, to już nie wypuszczą. No ale niepokój o Lusię przeważył. Położyli mnie na sali do porodu w wodzie (akurat tego dnia połowa mojego miasta postanowiła urodzić), podłączyli do KTG, zbadali i stwierdzili, że nie wygląda jakby coś się działo, ale na wszelki wypadek powinnam zostać na obserwacji. Wszystko wskazywało na to, że zaczął się realizować mój czarny scenariusz. Kazali się przespać, albo coś i czekać, na następnego lekarza, który miał przyjść o ósmej (była chyba piąta godzina). Poczekałam grzecznie, przyszedł następny lekarz i powiedział prawie to samo dodając jeszcze, że właściwie to ten poród i tak wisi na włosku. Zrobili mi USG, sprawdzili poziom wód, powiedzieli, że chyba jest ok i kazali się przespać albo coś, bo muszą się zastanowić co ze mną zrobić. Kiedy tak robiłam "albo coś" szóstą godzinę, próbując nie zwracać uwagi na ludzi, którzy cały czas wchodzą do tej sali i też nie zwracają na mnie uwagi i będąc od czasu do czasu podłączoną do KTG, naprawdę odeszły mi wody. Potem jeszcze tylko dwie godziny wbijania palców w poręcz łóżka i zagryzaniu zębów przy skurczach, które się zaczęły zupełnie nagle i od razu były bardzo częste i bardzo bolesne (cały czas leżałam w tej przypadkowej sali i cały czas ktoś się tam kręcił) i zawieźli mnie na salę operacyjną. I tutaj przekonałam się, że wbijanie igły w kręgosłup nie boli ani trochę (pozdrawiam najfajniejszego anestezjologa na świecie), czucie jak ci grzebią w brzuchu (podczas operacji wszystko się czuje!) jest całkiem śmieszne, a widok oblepionego mazią płodową maleństwa, które zaczyna cię lizać po policzku powoduje taką samą euforię niezależnie od tego, czy akurat można ruszać nogami, czy nie.
   12 następnych godzin było trudne. Na szczęście przynieśli mi Lusię i położyli obok, więc spędziłam je na dość komicznych próbach przystawienia jej do piersi (od czasu do czasu przychodziła położna i próbowała pomagać) leżąc na plecach, nie mogąc podnieść głowy, przekręcić się nawet odrobinę, ani położyć jej na brzuchu. Ale potem już było z górki. Wprawdzie, z powodów o których pisałam wyżej, nie było wolnych pojedynczych sal i leżałam jeszcze z dwiema dziewczynami i dwoma maluszkami z których jeden płakał prawie bez przerwy, ze szczególnym upodobaniem do pór nocnych, ale czułam się zaopiekowana. Lusia była ze mną cały czas, a położne przychodziły co chwila i robiły przy niej wszystko, co akurat było trzeba. Dość szybko z resztą mogłam już wszystko robić sama, chociaż wstawanie i kładzenie się do łóżka stanowiło pewien problem.
   Wróciłam do domu i chociaż trochę boję się przeforsowywać, nie płaczę z bólu, jak to sobie wyobrażałam będąc jeszcze w ciąży:). Czuję się zaskakująco dobrze i śmieję się trochę z mojej przedporodowej paniki. Jakby któraś z was jeszcze miała podobne do moich obawy, w tę niestandardową stronę, to mogę pocieszyć, że cesarka wcale nie musi być straszna. Chociaż to pewnie bardzo indywidualna sprawa.