Ostatnie dni wolności;)

Zdaje się, że wczoraj zagrałyśmy z Lusią ostatni wspólny turniej (chyba, że sama będzie chciała grać:)). Nie wygrałyśmy wprawdzie mojego wymarzonego pierwszego pucharka, ale nie wróciłyśmy z pustymi rękoma. Dostałyśmy nagrodę dla niepełnosprawnych (są różne kategorie niepełnosprawności, tym razem udało nam się załapać na nagrodę dla najlepszej pary, wśród tych, którzy jeszcze nie potrafią grać;)). Nagroda jakby specjalnie dla Lusi - wygraliśmy sokowirówkę i suszarkę do owoców. I trochę mnie dziś dopadła melancholia. Właśnie uświadomiłam sobie dobitnie, że moje życie już nie będzie wyglądało tak samo. A przez najbliższe miesiące w ogóle nie będzie "moje" :). Chyba troszeczkę się boję. Mimo wszystko nie tak łatwo złapać równowagę, między życiem domowym a zewnętrznym, kiedy w domu jest taki mały człowiek. Środek ciężkości się wyraźnie przesuwa, zupełnie zmieniają się priorytety, a świat staje na głowie. I tak liczę na to, że jak już urodzę, to niektóre rzeczy będą przychodziły mi łatwiej. Będę może bardziej zmęczona, ale też odzyskam równowagę hormonalną i zacznę reagować współmiernie do bodźców :D. A świat zewnętrzny może na mnie trochę poczekać. Wrócę do niego silniejsza i mądrzejsza.